Rozdział 14

~Dan~

Rozejrzałem się dookoła. Ponownie ktoś nadepnął na gałąź. 

-Chodź.-chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem w stronę hałasu.

Przykucnąłem i zacząłem szukać kogokolwiek wzrokiem. Postanowiłem wykorzystać to czego nauczyłem się od Victorius'a. Zamknąłem oczy i wypowiedziałem zaklęcie. Otworzyłem oczy, po czym wytężyłem wzrok. Widziałem każdą część szklarni. Podniosłem głowę i w rogu drugiego piętra zobaczyłem jak ktoś tam stoi. 

-Liv, idź do dyrektora. Szybko.-powiedziałem szepcząc.

-Dlaczego?-zapytała zaniepokojona.

-Ktoś jest na górze. Idź, sprowadź kogoś do pomocy.

-Nie zostawię cię samego.

-Musisz, poradzę sobie.

-Sprowadź Rose, razem dacie mu popalić.-uśmiechnęła się.

-Dobrze.-odwzajemniłem jej gest.

Wstała i ruszyła w stronę wyjścia. 

-Poczekaj.-chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie.-Czegoś nie skończyliśmy.-uśmiechnąłem się, a ta spojrzała na mnie pytająco.

Wpiłem się w jej usta. Na początku Olivia była zaskoczona, ale później odwzajemniła pocałunek. Nie wiem jakim cudem, ale połączyłem się z Rose:

~Dan? Coś się stało?

~Przyjdź do szklarni, tej mniejszej szybko. Przeteleportuj się tu czy coś...

~Okej zaraz będę!

Rozmawiając z nią nadal całowałem się z Liv. 

-Po to miałam tu przyjść?-zapytała roześmiana patrząc na nas.

Szybko odsunąłem się od Olivii. Brunetka wybiegła z szklarni wymijając Rose.

-Powiedziałam coś nie tak?-obejrzała się za siebie.

-Nie, poszła po Victorius'a. Chodź na górę, tylko cicho. A i lepiej jak będziemy ze sobą rozmawiać w myślach.

-Dobra?-uniosła brew.

Bez słowa pociągnąłem ją w stronę schodów. Jak najciszej mogliśmy weszliśmy na górę. Zatrzymaliśmy się gdy ujrzeliśmy jakiegoś mężczyznę z... chyba był to Louis z drugiego roku. 

-Wolniej się nie dało?-zapytał mężczyzna ubrany na czarno.

-Oj dało.-ach ten Louis zawsze sarkastyczny.

-Nie podskakuj, mam gdzieś kim jest twój ojciec, w każdej chwili mogę cię zabić.

-Do rzeczy. Zastanowiłem się i...

-No?

-Zgadzam się.

-Fantastycznie.-zaśmiał się.-Daj rękę.-nakazał.

Chłopak podał rękę, a mężczyzna podwinął rękaw od jego bluzy. Przyłożył dłoń na ręce chłopaka i odchylił głowę. Pod dłonią mężczyzny przedarł się blask. 

~Dan zaśpiewaj! Musimy ich złapać.-rozkazała.

Otworzyłem usta, a słowa same zaczęły wypływać. Rose nie zatkała uszu, ponieważ nasza "bliźniacza więź" na to nie pozwalała. Obydwoje pod wpływem czaru słów upadli na podłogę zasypiając. Szybko podszedłem do Louis'a i spojrzałem na jego rękę. Wyglądało to jak jakiś tatuaż. Czarne skrzydła otaczające koronę. Wydawało mi się, że gdzieś już widziałem ten symbol czy też znak. Zobaczyłem, że Victorius wraz z Olivią i panią Cynthią weszli do szklarni. Liv rzuciła mi się na szyję, a ją przytuliłem. Pani Cynthia zabrała Louis'a i mężczyznę, a Rose wyszła razem z dyrektorem. Spojrzałem brunetce w oczy i pocałowałem.

~Czy to znaczy, że jesteśmy razem?-zapytała nie przerywając.

~Na to pytanie powinnaś znać już odpowiedź...

~Jenny~

*trzy dni później*

Wzięłam do ręki torebkę pasującą do mojej sukienki. Dziś miałam spotkać się z rodzicami Liam'a. Westchnęłam i ostatni raz spojrzałam w lustro. Przed oczami pojawił mi się obraz dwóch aniołów. Mężczyzna ubrany na biało i kobieta ubrana na czarno. Przetarłam oczy. Usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam je i ujrzałam mojego chłopaka. 

-Łał, wyglądasz pięknie.-złapał mnie za rękę.

-Dziękuję.-zarumieniłam się delikatnie.-Idziemy?

-Oczywiście.-uśmiechnął się.

Przenieśliśmy się pod dom, a właściwie rezydencję rodziny Payne. Przed wejściem czekali na nas rodzice chłopaka.

-Witaj synku!-mama Liam'a przytuliła go.

Za to ojciec przywitał bruneta uściśnięciem ręki.

-Ty pewnie jesteś Jenny, dziewczyna Liam'a?-uśmiechnęła się w moją stronę.

-Tak proszę pani, Jenny Richardson.-uścisnęłam jej dłoń.

-Jestem Karen, a to mój mąż George.

-Miło mi cię poznać.-mężczyzna ukłonił się lekko.

-Mi również.-uśmiechnęłam się radośnie.

-Ooo... niebieska torebka?-zapytała patrząc na mój dodatek.

-Tak, coś nie w porządku?-zapytałam z grzecznością.

-Nie jesteś anielicą od urodzenia?-spytał tym razem ojciec.

~Nie powiedziałeś im?-wysłałam do jego głowy.

~Nie, bo... oni zakazali mi spotykać się z "nieczystymi"...

~"Nieczystymi"? Czyli jestem gorsza?

~Ależ nie, kochanie. Moi rodzice tak uważają...

-Jestem anielicą od urodzenia, tylko... dopasowałam tą torebkę. Kolor nie jest ważny.-odpowiedziałam, i na szczęście uwierzyli mi.

-Aha. Jak rodzice się nazywają?-kolejne pytanie padło ze strony matki chłopaka.

-Amy i Morgan Richardson. Zginęli podczas wojny.-co prawda skłamałam i czułam się z tym naprawdę źle.

-Chyba kojarzę. Ale dobrze to nie ważne. Zapraszam do środka.

~Rose~

- WOW... - tylko tyle usłyszałam od mojego chłopaka otwierając drzwi. 

- Dziękuję - podeszłam delikatnie go całując. 

- Pięknie wyglądasz - pokazał swoje uzębienie.

- Powiedz mi coś czego nie wiem - pokazałam mu język na co odpowiedział mi śmiechem. Razem udaliśmy się do ogrodu, gdzie był ułożony koc, na którym stał koszyk.
- Zapraszam - usiadłam na materiale, a chłopak zajął miejsce obok mnie. Zajadaliśmy się przygotowanymi przysmakami śmiejąc się do rozpuku.
- Wiesz, że tak bym chciała zawsze? - zapytałam, kładąc się na kocu.
- Tak będzie, obiecuję - zapewnił i przytulił mnie do swojego boku.
~Dan coś się stało? - zapytałam przyjaciela.

~Przyjdź do szklarni, tej mniejszej szybko. Przeteleportuj się tu czy coś...

~Okej zaraz będę! - szybko wstałam na równe nogi, przez co spotkałam się z zdziwionym spojrzeniem chłopaka.
- Dan ma kłopoty, muszę mu pomoc - wyjaśniłam pośpiesznie. 

- Oczywiście - lekki grymas pojawił się na jego twarzy.
- Przepraszam - szybko musnęłam jego usta i teleportowałam się do szklarni.

~*~

Kiedy już schwytaliśmy Louisa wraz z jak się później okazało, Stylesem. Czekaliśmy, aż ten drugi wreszcie się obudzi. W końcu nastąpił ten moment. Usiadł i przetarł twarz. Pierwsze co zobaczył, to moją osobę. Lekki uśmiech wpełzł na jego twarz.
- Kogo moje piękne oczy widzą. Czyż to nie nasza wspaniała Rose? - zapytał z kpiną. Prychnęłam.
- Mogłabym to samo o tobie powiedzieć. Jednak, tego nie zrobię - uniosłam jeden kącik ust do góry.
- Co cię, słoneczko, tutaj sprawdza? - zapytał.
- Wiesz, nie lubię, kiedy ktoś mi zaczyna pod nosem coś knuje - przekręciłam głowę lekko w bok.
- I co z tym zrobisz? - zapytał. Podeszłam do niego bardzo blisko, tak, że prawie stykaliśmy się nosami.
- Powiesz mi wszystko co wiesz - jego źrenice się rozszerzyły i zwężyły, po czym rozpoczęliśmy przesłuchanie.

~Liv~ 

- Ty i Dan - to coś poważnego? - zapytała Rose, kiedy obserwowałyśmy lekcje latania. 

- Tak sądzę - uśmiechnęłam się lekko. Poczułam jak moje policzki robią się czerwone. 

- Oooo... Liv, ty się rumienisz - zagryzła wargę, żeby się nie roześmiać. 

- Przestań - mruknęłam i lekko ją pchnęłam. 

- Drogie panie, tylko bez przemocy - zaśmiał się Zayn, który jak widać jednak raczył zaszczycić nas swoją obecnością.  Prychnęłam. 

- Oj Liv, sytuacja w jakiej was zastałam była całkiem urocza - powiedziała Rose i trąciła mnie ramieniem.
- Daj spokój. - mruknęłam.
- Smith, twoja kolej - usłyszeliśmy głos nauczycielki. Podeszłam do niej i wzięłam się za wykonywanie ćwiczenia.

~Rose~ 

- Co powiesz na małą wycieczkę? - zapytał mnie Zayn.
- Zależy, gdzie, kiedy ... - chciałam dalej wymienić, jednak przerwał mi pocałunkiem.
- Ufasz mi? - szepnął patrząc prosto w moje oczy.
- Oczywiście - odpowiedziałam pewnie.
- Po prostu się zgódź - skinęłam głową i lekko musnęłam jego wargi.

... nasze dłonie splecione zaufaniem,

usta łączące się pocałunkiem szczerości,

dusze wrażliwość znające,

nie licząc czasu . szczęście z sobą dzieląc!

serca nasze ... pachnące czystością . kwitnącej w Nas miłości ....

~*~ 

- Zayn, gdzie ty mnie zabierasz? - zapytałam, kiedy byłam prowadzona z zakrytymi oczami. 

- Jeszcze kawałek - usłyszałam przy uchu, przez ciało przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Poczułam pod stopami piasek, w uszach słychać było szum wody. Po kilku chwilach moje oczy zostały odsłonięte. Zamrugałam kilkakrotnie, gdyż słońce świeciło prosto w moje oczy. Oniemiałam. Przede mną rozciągał się piękny widok na zachodzące słońce. Wyglądało to jakby woda pochłaniała słońce. Usiedliśmy na jednym z przygotowanych leżaków, pod wspaniałym słomianym daszkiem.
- Dziękuję, że mnie tutaj zabrałeś - powiedziałam i spojrzałam na twarz chłopaka. Idealne proporcje twarz, ciała. Piękne, hipnotyzujące oczy, w których tonę za każdym razem. Kilkudniowy zarost zdobił policzki, tak przyjemnie łaskotał skórę mojej twarzy. Perfekcja - to słowo, które zawsze go opisuje. Poczułam jego dłonie oplatające mą talię.
- Przepraszam - spojrzałam na niego zdziwiona. Za co? - Kocham cię - dodaje, a czuję jak ogarnia mnie senność, ostatnie co czuje to jego usta na swoich. Ostatnie co słyszę to " Mam nadzieję, że wybaczysz mi to Rose". Ostatnie co widzę to czekoladowe tęczówki, pełne bólu, miłości i smutku. W tym momencie ogarnęła mnie ciemność.

- Bolało? 

- Tak.. 

- Przepraszam 

- I tak niczego to nie zmieni. 

----------------------------------------------

Wybaczcie przede wszystkim mnie, że tak długo nic nie było, ale czekam na nowego laptopa. W dodatku to blogger się ostatnio się zbuntował i miałam ciągłe problemy z nim. Ale teraz postaram się szybciej napisać moją część. Little Lies